Pogratulowałabym Natalii Jabłońskiej gdybym mogła, bo ilustracje zapowiadają się piękne!
Żal mi tylko, że nie można zobaczyć setek ilustracji, które nadeszły, by prześlizgnęły się po nich oczy jury.
Żadne z nas nie dowie się, czy oko jurora zawisło na którymś z naszych tworów na dłużej.
Tak mnie ściska w środku, że tyle osób bazgroliło, projektowało, malowało, paćkało, rysowało i nie możemy tego zobaczyć. Byłam pieruńsko ciekawa jak ten tekst widzą swoimi oczami inni! Niestety to morze wyobraźni poruszone konkursową treścią książki o Szarym Domku nie zobaczy światła dziennego.
Tak więc nie wygrałam nic i zawisłam też niejako w próżni i niewiedzy.
Z drugiej strony myślę, że jednak prywatnie parę rzeczy udało mi się wygrać!
Walka była zażarta!
Walczyłam ze zniechęceniem, zmęczeniem 7 miesiąca ciąży (!:)), ospą dwójki moich Piskląt, upałem, bólami w krzyżu.
Trzeba było walczyć z czasem, własnymi ograniczeniami, niewiarą w siebie, brakiem wykształcenia plastycznego i praktyki na codzień.
Mogę powiedzieć, że jestem z siebie dumna.
I wdzięczna bardzo tym od których otrzymałam wsparcie i którzy potraktowali się to porywanie z motyką na słońce poważnie!
Dziękuję mojemu Mężowi i mojej Mamie za każdą chwilę, która była mi podarowana przy tworzeniu, gdy mogłam skupić się na pracy BEZ absorbujących Piskląt pod opieką.
Dziękuję Wam naprawdę.
Jejuś zawiało powagą, to chyba przez tę ciążę.
Sypnę tym co mi się udało w pocie czoła stworzyć. Ściboliłam to wiele godzin, serio.
Głównie farbami akrylowymi, nożyczkami, kredkami.
 |
Teraz mogę to powiesić Pisklakom na ścianie. I tyle. Aż tyle :)
